Μια εμπειρία κάθαρσης, «βουτώντας» στα σκοτεινά νερά μιας αβύσσου βγαλμένης από τις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας του αφανισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, υποδέχεται το 48ο Φεστιβάλ Ολύμπου, φιλοξενώντας έως τις 30 Αυγούστου την έκθεση φωτογραφίας – installation της Renée Revah (Ρενέ Ρεβάχ) «Τehom – Άβυσσος».
Η έκθεση, που φιλοξενείται στο Κέντρο Μεσογειακών Ψηφιδωτών Δίου (αίθουσα Θάλεια) αποτελείται από υποβρύχιες φωτογραφίες και πορτραίτα, με έμμεσες και άμεσες αναφορές στο ξεκλήρισμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Η έκθεση, η οποία είναι αφιερωμένη στην μνήμη όλων όσοι χάθηκαν και στον αγώνα των ανθρώπων για ζωή, συνοδεύεται από την ηχητική εγκατάσταση που εμπνεύστηκε ειδικά για τις εικόνες της «Αβύσσου» ο συνθέτης Δημήτρης Μπάκας.
Η έκθεση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Ολύμπου, ενώ στόχος της φωτογράφου είναι να την «ταξιδέψει» και αλλού. «Πιστεύω ότι θα την ταξιδέψουμε και θέλω και πολύ να την ταξιδέψουμε. Είναι πολύ σημαντικό για μένα», λέει η Renée Revah, επισημαίνοντας πως σημαντικό είναι να έρθει η έκθεση και στη Θεσσαλονίκη, τον τόπο απ’ όπου ξεκίνησαν όλα και όπου υπάρχουν άνθρωποι με παρόμοιες μνήμες. «Θα ήθελα να έρθω στη Θεσσαλονίκη για τη μνήμη των ανθρώπων αυτών και για τον παππού μου, που δυσκολευόταν τόσο να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη· τού ήταν σχεδόν αδύνατον», σημειώνει.
Μία …προσωπική άβυσσος
Μέσα από τις εικόνες της έκθεσης, η Renée Revah καταθέτει τη δική της, προσωπική -θα έλεγε κανείς- άβυσσο, αφού μεταξύ των Εβραίων που χάθηκαν με βάναυσο τρόπο στα στρατόπεδα – κολαστήρια της ναζιστικής μηχανής θανάτου ήταν και η πρόγιαγιά της Sol Venezia μαζί με τα παιδιά της Olga, Lina και Isaac. Ρούχα και υφάσματα ήταν όσα κληρονόμησε η οικογένεια της φωτογράφου ως αντικείμενα μνήμης των ανθρώπων που χάθηκαν και του αγώνα τους να επιβιώσουν και αυτός ο συμβολισμός διατρέχει και τις εικόνες που παρουσιάζονται στο πλαίσιο της έκθεσης.
Στις φωτογραφίες, όπως αναφέρει η φωτογράφος, μια πλεκτή κουρτίνα βυθίστηκε τελετουργικά στο νερό, εκπληρώνοντας συμβολικά την ανάγκη της κάθαρσης και ο μετεωρισμός του σώματος συνδέεται με την πρωταρχική μορφή της ζωής στη μήτρα. Τα σκοτεινά νερά παραπέμπουν στην Άβυσσο (Tehom), στον απέραντο βυθό και τα σκοτεινά ύδατα που σκεπάζουν την αόρατη και απρόσφορη γη, στην Βίβλο. Παρόν είναι και το ζωοποιό θεϊκό πνεύμα, που περιφέρεται στα ύδατα του δικό μας εσωτερικού απύθμενου βυθού και γεννά το φως της αγάπης, της αποδοχής και της συγχώρεσης.
«Μία από τις κουρτίνες που είχαμε κληρονομήσει, τη βύθισα στο νερό, προσπαθώντας να φτιάξω κάποιες εικόνες που να θυμίζουν τη μορφή της ζωής στη μήτρα και να παραπέμπουν στην άβυσσο, αλλά με την έννοια ότι σε αυτά τα σκοτεινά νερά, τα ασχημάτιστα, στην ασχημάτιστη γη, το φως της αγάπης γεννιέται και υπάρχει μια πνευματική εξέλιξη, η οποία δεν έχει τέλος και η οποία μπορεί να οδηγήσει στην αποδοχή και στη συγχώρεση», έλεγε προ ημερών στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Renée Revah, η οποία στα πρώτα της βήματα σπούδασε θέατρο (στη Δραματική Σχολή του Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας του Γιώργου Κιμούλη), η επιρροή του οποίου είναι εμφανής στο έργο της, αφού σκηνοθετεί τις εικόνες της και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της σαν μέρος μιας παράστασης…
ΑΠΕ-ΜΠΕ