Με τίτλο και τοποθεσία που προ(σ)καλούν, η παράσταση «Ίσαλος γραμμή: μια ωδή στη φθίση» ανεβαίνει την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, στην Ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου. Πρόκειται για μια ξεχωριστή περφόρμανς, που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Atlas του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, καθώς και της ενότητας «Άνοιγμα στην Πόλη» του Φεστιβάλ Αθηνών.
«Η περφόμανς, που γίνεται μέσα στον χώρο δημοπρασιών της Ιχθυόσκαλας Κερατσινίου, μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αντιμετωπίζει, ανά τους αιώνες, ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης, τη θρησκεία, την κουλτούρα ή την ηλικία, τη φθορά και το αμετάκλητο γεγονός του θανάτου. Ουσιαστικά, είναι ένα ταξίδι στα πέντε στάδια του πένθους και της φθοράς» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Άρτεμις Γρύμπλα, γνωστή για τη δράση της στο θέατρο και τον αυτοσχεδιασμό, η οποία, μαζί με την κινησιολόγο και σκηνοθέτρια κίνησης Άλκηστη Πολυχρόνη, σκηνοθετούν αυτή τη μελέτη για την ανθρώπινη φθορά. Πρώτη ύλη τους, προσευχές από όλο τον κόσμο και από διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις.
Στην παράσταση συμμετέχουν ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί, καθώς και μέλη του ΚΑΠΗ Νίκαιας – Ρέντη. «Μαζί με τα “παιδιά” της χορωδίας του συγκεκριμένου ΚΑΠΗ φτιάχνουμε έναν ύμνο, που δεν είναι ένα πένθιμο τραγούδι, αλλά καταλήγει σε μια γιορτή για το μεγαλείο της ζωής. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί για τη συνεργασία αυτή, όχι μόνο γιατί όλοι, εργαζόμενοι και μέλη του ΚΑΠΗ, είναι τρομερά ενθουσιασμένοι με το πρότζεκτ, αλλά κι επειδή μας έχουν βοηθήσει και στηρίξει πολύ με την αγάπη και τη διαθεσιμότητά τους» τονίζει για τα «παιδιά» της χορωδίας, χαρακτηρισμός που δεν είναι καθόλου τυχαίος.
«Όταν τραγουδάει η χορωδία κάτι μαγικό συμβαίνει. Είναι σαν να ακούς παιδιά. Δηλαδή, και η φωνή τους μοιάζει παιδική αλλά και ο ενθουσιασμός τους και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν όλο αυτό το εγχείρημα έχει μια παιδικότητα η οποία είναι πάρα πολύ συγκινητική. Ξέρετε, λέξεις όπως “ηλικιωμένοι”, “τρίτη ηλικία”, “παππούδες” κ.λπ. είναι φορτισμένες με μια παραίτηση. Έχουν βέβαια κάτι γλυκό, αφού οι τυχεροί από εμάς έχουν την εμπειρία ενός παππού και μιας γιαγιάς που μας φρόντισαν, αλλά είναι κάτι αποκομμένο. Τα “παιδιά” αυτά δεν έχουν τίποτα παραιτημένο και γερασμένο πάνω τους» σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Και η επιλογή της Ιχθυόσκαλας Κερατσινίου; «Θέτοντας μάλλον ως οριακή στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου όταν αντιλαμβάνεται, μέσα ίσως από τον χαμό κάποιου άλλου ή την ωριμότητα που έρχεται με τα χρόνια, ότι κι εκείνος ο ίδιος θα πεθάνει αλλά και θα χάσει τους αγαπημένους του ανθρώπους, θεωρήσαμε ότι αυτό είναι ένα σημείο τροπής στην ύπαρξη του καθενός. Και συνήθως στο σημείο τροπής ο άνθρωπος εφευρίσκει έναν θεό για παρηγοριά ή ελπίδα, ανεξάρτητα με το ποιος θεός είναι αυτός. Ψάχναμε, λοιπόν, έναν χώρο, ο οποίος θα έχει κάτι οριακό» απαντά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Γρύμπλα.
«Η ιχθυόσκαλα, εκτός του ότι είναι ένα τεράστιο κτίριο, άρα σε κάνει να μικραίνεις πάρα πολύ σαν ύπαρξη μέσα σε όλο αυτό το γιγάντιο που συμβαίνει, βρίσκεται ανάμεσα στη στεριά και στη θάλασσα. Είναι ένα μέρος πολύ οριακό για την ύπαρξη γενικά. Τα ψάρια όλης της Αττικής περνάνε από εκεί. Οι άνθρωποι που συναντώνται στον χώρο αυτό είναι όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων, από εργάτες ως μεγαλοεπιχειρηματίες. Έχει λοιπόν μια σύζευξη περίεργη ο χώρος και μια οριακότητα που έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον» συμπληρώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, προσθέτοντας έναν ακόμα παράγοντα σημαντικό για την επιλογή: «Η συγκλονιστική ακουστική του, η οποία κάνει βέβαια τον λόγο εξαιτίας της αντήχησης να είναι πάρα πολύ μεγάλη πρόκληση για το σύνολο των ηθοποιών, αλλά και κάθε τραγούδι να μετατρέπεται αυτόματα σε ύμνο. Η αντήχηση είναι φοβερή που ξαφνικά, ακόμα και μια φωνή να τραγουδά, μοιάζει σαν να έρχεται από κάπου μακριά μέσα στον χρόνο» καταλήγει.
Οι θέσεις στις δυο παραστάσεις, που έχουν ελεύθερη είσοδο, είναι εξαντλημένες.