Ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά έργα της Ευρώπης και σίγουρα το μεγαλύτερο στα Βαλκάνια εγκαινίασαν σήμερα η επίτροπος Περιφερειακής Ανάπτυξης της ΕΕ, Κορίνα Κρέτσου και ο υπουργός Εσωτερικών, Αλέξης Χαρίτσης, με την ανασύσταση της λίμνης Κάρλας, στα όρια της Λάρισας και της Μαγνησίας, που είχε αποξηρανθεί το 1962 και είχε αλλάξει ολόκληρη την ανατολική Θεσσαλία.
Η κ. Κρέτσου τόνισε ότι «με το συγκεκριμένο έργο αναβιώνει και ζωντανεύει ένα κατεστραμμένο οικοσύστημα, αφού η λίμνη Κάρλα θα δημιουργήσει εκ νέου την χαμένη βιοποικιλότητα στην περιοχή. Οφείλω να συγχαρώ τους εργαζομένους και μηχανικούς για το έργο τους. Είναι ορατό σύμβολο της ευρωπαϊκής συνοχής. Είναι μία μεταμόρφωση όχι μόνο της λίμνης, αλλά της οικονομίας».
Από την πλευρά του, ο υπουργός Εσωτερικών, Αλέξης Χαρίτσης, αφού ευχαρίστησε την κ. Κρέτσου ανέφερε ότι «τώρα που η χώρα βγαίνει από την κρίση, όλοι οι ζωντανοί φορείς της κοινωνίας είναι σημαντικό να συνεργαστούν για να πάμε σε μια νέα φάση, που δεν θα έχει τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες του παρελθόντος».
Ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας, Κώστας Αγοραστός, σημείωσε ότι στην ανασυσταθείσα λίμνη Κάρλα ζουν 181 είδη πουλιών και 14 είδη ψαριών, ενώ αρδεύονται από τα νερά της 150.000 στρέμματα.
Να σημειωθεί ότι η διαχείριση των υδάτων της λίμνης Κάρλας για αρδευτικούς σκοπούς απασχολεί τις ελληνικές κυβερνήσεις από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Βρισκόταν νοτιοανατολικά της Λάρισας κοντά στις βόρειες πλαγιές του Πηλίου στα όρια των νομών Λαρίσης και Μαγνησίας.
Έτσι, κατά το διάστημα από το 1936-1961 κατασκευάστηκαν συλλεκτήρες για τη συγκέντρωση υδάτων από τα νοτιοδυτικά ρέματα και αναχώματα στον Πηνειό για την αποκοπή των νερών του προς τη λίμνη Κάρλα.
Η λίμνη αποξηράνθηκε το 1962, επειδή προκαλούσε πλημμύρες στις γύρω γεωργικές καλλιέργειες και συγκέντρωση πλήθους εντόμων στις γύρω βαλτώδεις εκτάσεις. Η αποξήρανση της λίμνης Κάρλας άρχισε στο τέλος Αυγούστου του 1962 με τα εγκαίνια σήραγγας μήκους 10.500 μέτρων και αποδόθηκαν στους αγρότες της Θεσσαλίας 80.000 στρέμματα.
Ωστόσο στη συνέχεια διαπιστώθηκε ότι οι επιπτώσεις στο οικοσύστημα της περιοχής ήταν μεγαλύτερες από το όφελος που προσέφερε η αποξήρανσή της. Και τέθηκε ως επιτακτική ανάγκη η δημιουργία ενός ταμιευτήρα που από τη μια πλευρά θα συνέβαλε στην άρδευση των χωραφιών και από την άλλη θα συνεισέφερε στην αντιπλημμυρική προστασία της περιοχής. Τελικά, το συγκεκριμένο έργο δεν τελεσφόρησε.
Από τότε εκπονήθηκαν αρκετές μελέτες, αλλά δεν υπήρξαν ουσιαστικές πρωτοβουλίες για τη διαχείριση της λίμνης. Το συνολικό έργο φαίνεται να «ξεπαγώνει» από το 2014 και μετά, όταν με ενέργειες της περιφέρειας Θεσσαλίας, αρχίζει να γίνεται αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, προς την κατεύθυνση επανασύστασης της λίμνης.