Σπαρμένος με …. δικαστικά εμπόδια είναι, όπως φαίνεται, ο δρόμος της υλοποίησης του μέτρου της διαθεσιμότητας. Αυτή τη φορά η πρωτοβουλία ανήκει στις Περιφέρειες Δυτικής Ελλάδας και Νοτίου Αιγαίου οι οποίες προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να ακυρωθεί ως αντισυνταγματικό και παράνομο το Μνημόνιο ΙΙΙ σε ότι αφορά την πρόβλεψη για καταργήσεις θέσεων κατηγορίας ΔΕ των ειδικοτήτων διοικητικού, διοικητικού – λογιστικού, διοικητικού – οικονομικού και διοικητικού γραμματέων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου.
Όπως υποστηρίζουν είναι «πασίδηλα αντισυνταγματικός» ο τρόπος με τον οποίο καταργούνται συλλήβδην οι επίμαχες θέσεις στις δημόσιες υπηρεσίες. Σύμφωνα με το σκεπτικό των προσφυγών, ναι μεν μπορούν να καταργηθούν οργανικές θέσεις στο δημόσιο, αλλά πρέπει να υπάρχει αντικειμενική δικαιολογία για την πράξη αυτή, σύμφωνα με την οποία να προκύπτει ότι η διατήρησή τους δεν εξυπηρετεί τον κοινωνικό και υπηρεσιακό σκοπό για τον οποίο προβλέφθηκαν.
Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κατάργηση ήταν γενικευμένη και μαζική, με αυθαίρετα κριτήρια, ενώ – επιπλέον – απολύονται εξαιρετικά έμπειροι και χρήσιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται ευθέως η αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών.
Η θέση συγκεκριμένης ομάδας προσώπων σε διαθεσιμότητα χωρίς προηγούμενη αξιολόγηση των αναγκών των υπηρεσιών εκείνων των φορέων που αυτοί υπηρετούν και της υπηρεσιακής τους επάρκειας, αλλά μόνο με γνώση το είδος της εργασιακής τους σχέσης με το φορέα που υπηρετούν αντιστρατεύεται ευθέως τις θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές της ισότητας, της αξιοκρατίας και της αναλογικότητας, υπογραμμίζεται στις προσφυγές.
Ακόμη, τονίζεται αφενός ότι το Μνημόνιο ΙΙΙ είναι κατάφωρα αντίθετο στο άρθρο 60 του Συντάγματος, καθώς δεν μπορεί παρόμοια νομοθετήματα να ψηφίζονται από τη Βουλή με ένα μόνο άρθρο, αλλά και ότι η θέσπιση κανόνων δικαίου με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου οι οποίες μεταγενέστερα υποβάλλονται προς επικύρωση στη Βουλή προσομοιάζει μόνο με έκτακτες ή ανώμαλες καταστάσεις του πολιτεύματος.