Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής με απόφασή του αναγνώρισε το αίτημα του Δήμου Σιθωνίας και του Δημοσίου ότι η Ιερά Μονή Ξενοφώντος, καθώς και η ΣΕΚΑ Α.Ε. δεν είχαν ούτε απέκτησαν δικαίωμα κυριότητας επί έκτασης εμβαδού 53.800 στρεμμάτων στη Σιθωνία.
Η απόφαση αυτή δικαιώνει το δήμο Σιθωνίας και τους κατοίκους, οι οποίοι από την περίοδο της Χούντας, το 1973, μέχρι σήμερα και μετά από πολλούς αγώνες ζητούσαν την προστασία των περιουσιών τους και της δημόσιας γης.
“Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση που δικαιώνει τους αγώνες όλων μας. Θέλω να ευχαριστήσω τους νομικούς του Δημοσίου και τους νομικούς του Δήμου Σιθωνίας και όσους βοήθησαν για να πετύχουμε την απόφαση δικαίωσής μας”, αναφέρει σε δήλωσή του ο δήμαρχος Σιθωνίας Ιωάννης Τζίτζιος.
Ειδικότερα το Πολυμελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής δεν αναγνωρίζει ούτε ιδιοκτησία στην Μονή Ξενοφώντος αλλά ούτε και δικαίωμα κυριότητας στην εταιρεία συμφερόντων Βαρδινογιάννη καθώς όπως αναφέρει η απόφαση (52/2015) η Μονή Ξενοφώντος λόγω έλλειψης αποδείξεων δεν απέκτησε δικαίωμα κυριότητας αλλά και η “Σ.Ε.Κ.Α, Α.Ε” λόγω έλλειψης κυριότητας επί της επίδικης έκτασης δεν απέκτησε δικαίωμα κυριότητας επί της ανωτέρω έκτασης”.
Η υπόθεση έχει καταγραφεί ως ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της περιόδου της Χούντας. Ξεκίνησε δε τον Απρίλιο του 1973, όταν το Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δημόσιων Δασών παραπέμπει στο δασαρχείο Πολυγύρου την εξέταση αίτησης της Μονής Ξενοφώντος, που ισχυριζόταν ότι της έγινε παραχώρηση της έκτασης ήδη από το 1971. Το δασαρχείο εκδίδει απόφαση υπέρ της Μονής και στη συνέχεια, την 1η Οκτωβρίου 1973, ο υπουργός Γεωργίας της Χούντας υπογράφει απόφαση, με την οποία εκχωρεί στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος 53.000 στρέμματα δασικής έκτασης στην περιοχή της Σιθωνίας Χαλκιδικής, στην βάση ισχυρισμών της Μονής, ότι δήθεν διαθέτει σχετικά οθωμανικά έγγραφα. Η έκταση αποτελεί περίπου το ένα τρίτο της Σιθωνίας, περιλαμβάνονται δε εντός των ορίων της χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης, εκ των οποίων 15.000 περίπου στρέμματα ανήκουν στους κατοίκους όπως και τα νησάκια της Βουρβουρού.
Η Ιερά Μονή Ξενοφώντος προχώρησε αμέσως στην πώληση- το Νοέμβριο του 1973 υπεγράφη το συμβόλαιο – του δημόσιου δάσους, των 9 νησιών και των οικισμών που υπάρχουν στην περιοχή των 53.000 στρεμμάτων, στην εταιρία «ΣΕΚΑ ΑΕ» συμφερόντων της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έναντι ευτελέστατου αντιτίμου
Όμως με την γεγονότα του Πολυτεχνείου και τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής η χουντική κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου επανέφερε το θέμα στο Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δημοσίων Δασών, όπου και ακυρώνεται η απόφαση παραχώρησης και άρα το συμβόλαιο πώλησης δεν μπορεί έχει ισχύ.
Μετά την πτώση της Χούντας το Μοναστήρι και η ΣΕΚΑ ΑΕ καταφεύγουν στο ΣτΕ και στο Συμβούλιο Διαιτησίας Δημοσίων Δασών. Και οι δύο φορείς εκδίδουν αρνητική απόφαση για το Μοναστήρι και την εταιρεία. Συγκεκριμένα την απόφαση ακύρωσε δύο φορές το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τελευταία την υπ. Αριθμ. 2332 του Δ’ τμήματος του ΣτΕ του 1980, με την οποία το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο αποφαίνεται τελεσίδικα ότι η έκταση ανήκει στο Δημόσιο.
Η παραχώρηση ανακαλείται από το Δημόσιο χωρίς όμως ποτέ μέχρι σήμερα να έχει ακυρωθεί ο τίτλος ιδιοκτησίας της έκτασης αυτής στον Βαρδινογιάννη. Το μόνο λοιπόν που έμενε ήταν πως το δημόσιο έπρεπε προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια για να ακυρωθεί και το συμβόλαιο. Αυτό δεν έγινε.
Από τότε με διάφορες αγωγές, η εταιρία ΣΕΚΑ ΑΕ συνεχίζει να διεκδικεί τις εκτάσεις. Τη ίδια στιγμή η εταιρεία δηλώνει την περιοχή επί 40 χρόνια ως περιουσιακό της στοιχείο στους ισολογισμούς της.
Τελικά η υπόθεση εκδικάστηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2015 με την απόφαση να δημοσιοποιείται στα μέσα Οκτωβρίου του ίδιου έτους και να δικαιώνει τους κατοίκους και τον Δήμο.