Ο δήμος Ρόδου, απότοκος συνένωσης δέκα καποδιστριακών δήμων, απλώνεται σήμερα σε όλο το νησί της Ρόδου – που αποτελεί ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού. Κι όμως, αυτός ο δήμος κινδυνεύει σήμερα ίσως περισσότερο από άλλους. Ένας δήμος που πριν από λίγα μόλις χρόνια πρωτοστατούσε σε κοινωνικές δομές, σε υπηρεσίες προς τους πολίτες και τους επισκέπτες, ένας δήμος που πρωτοπόρησε σε θεσμούς όπως αυτόν της δημοτικής αστυνομίας, του προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι», των συσσιτίων σε απόρους, της δασοπροστασίας μέσα από διαδημοτικό θεσμό, της προβολής του τουρισμού, σήμερα όχι μόνο αδυνατεί να διατηρήσει αυτές τις δομές, αλλά βρίσκεται κι αυτός ένα βήμα πριν από το οριστικό λουκέτο, λόγω αδυναμίας καταβολής ακόμα και τις μισθοδοσίας του προσωπικού του.
Τη στιγμή που ο κοινός νους λέει πως πρέπει να προστατεύσουμε «ως κόρην οφθαλμού» τον τουρισμό, τη μόνη ίσως πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας που καρποφορεί, ο δήμος Ρόδου αγωνίζεται για το αυτονόητο, να διατηρήσει την καθαριότητα όχι σε επίπεδα που αρμόζουν σε τουριστικό προορισμό, αλλά σε επίπεδα στοιχειώδη. Αγωνίζεται για το αυτονόητο, να μπορεί να έχει ναυαγοσώστες από τον Ιούνιο και όχι τον Αύγουστο, όπως γίνεται σήμερα. Και φυσικά αγωνίζεται, όπως όλοι οι δήμοι της χώρας, προκειμένου να μην υποστεί τουλάχιστον άλλες περικοπές:
Μέχρι πέρυσι, είχαμε μειώσεις της τάξης του 50% στους ΚΑΠ, δηλαδή σε ένα από τα πιο βασικά έσοδα του δήμου. Και, ενώ το 2010 οι δέκα πρώην δήμοι είχαν αθροιστικά έσοδα περί τα 90 εκ. ευρώ, ο ενιαίος δήμος, επιφορτισμένος με περισσότερες αρμοδιότητες και έξοδα, αλλά και με το βάρος των χρεών που ήρθαν αθροιστικά από τους πρώην δήμους, το 2011 είχε έσοδα μόλις 62 εκ.
Ήδη, δηλαδή, μιλάμε για δραματικές περικοπές.
Και τώρα έρχονται οι νέες εξαγγελθείσες περικοπές που ξεπερνούν κάθε όριο λογικής. Μιλάμε για έσοδα πολύ πιο κάτω από το ελάχιστο κόστος λειτουργίας του ίδιου του δήμου, πολύ πιο κάτω από τις ανελαστικές δαπάνες. Άρα δεν είναι απειλή όταν λέμε ότι κλείνουν οι δήμοι. Είναι απλή λογική, αλλά δυστυχώς με άμεσες κοινωνικές επιπτώσεις.
Όσο για τις κοινωνικές δομές, που τώρα τις έχει ανάγκη ο πολίτης περισσότερο από ποτέ, εμείς ως δημοτική αρχή, αλλά πιστεύω και όλοι οι δήμοι της χώρας, είμαστε αποφασισμένοι να τις κρατήσουμε με νύχια και με δόντια. Και δεν είναι μικρό το οικονομικό βάρος που προσθέτουν αυτές οι δομές στον δήμο Ρόδου:
Μιλάμε για περίπου 1000 παιδιά σε παιδικούς σταθμούς, για 45 παιδιά με ειδικές ανάγκες που εξυπηρετούνται από τα ΚΔΑΠ μΕΑ, για 30 υπερήλικες που εξυπηρετούνται από το ΚΗΦΗ και πάνω από 100 από το «Βοήθεια στο Σπίτι», για συσσίτιο που διανέμεται καθημερινά, ενώ έχουμε αναλάβει πλέον και την απόδοση των προνοιακών επιδομάτων, που πέρασαν με τον Καλλικράτη στους δήμους, τα οποία καταβάλλονται σε 3.500 άτομα.
Όμως αυτές τις δομές θέλουμε να τις κρατήσουμε με κάθε δύναμη. Γιατί οι δήμοι είναι το τελευταίο ανάχωμα προστασίας του πολίτη απέναντι στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης, που πλέον τείνει να γίνει συνολική κρίση: κοινωνική, αξιακή, ηθική και ουσιωδώς πολιτική.